Gevulde leegte

Weer kwam die avond de leegte over hem.

Het "dolce far niente" veronderstelt veel meer

dan wat het zalig nietsdoen wezenlijk te bieden heeft.

De wrange bijsmaak van verveling in progressieve reeksen opgebouwd.

 Het dagelijkse werk was gedaan.

Zijn bord stond leeg nog in de keuken vanwaar een stapelend geluid van schoon serviesgoed het sein gaf voor de avond
die beginnen kon.

 
De krant bracht als een overbodig attribuut het dagelijkse ritueel tot leven.

Met ongenuanceerde koppen belichtte hij nog slechts de feiten die radio en televisie al lang vermalen hadden tot geschiedenis.

Kolommen vol met grijs geneuzel en commentaren die met zekerheid het tegendeel weerspraken.

En verder advertenties,

pagina's vol ongevraagde informatie die dwingend iedereen sommeert om maar vooral enveel te kopen.

 Hij plofte op de bank en zocht vertwijfeld naar een sigaret.

Gestopt was hij met roken maar op dit tijdstip van de dag ontnam zijn doorzettingsvermogen de status waarop hij zich zo graag wilde beroepen.

En zo blies hij, diep inhalerend, zijn al zo dikwijls uitgestelde voornemen de kamer in.

 De geur van verse koffie bracht zijn vrouw in beeld

en langzaam congrueerde deze avond bij al die voorgaande.

 Het grijze dominante oog bezette een kathederplaats en kreeg op afstand het bevel om amusant te zijn.

En zappend werd het aanbod afgetast.

Er werd gesproken zonder iets te zeggen.

Het weer en zijn collega-chef, de auto die eens naar de wasstraat moet.

En dat de melk twee cent duurder wordt.

Ook had het hondje van de buren zomaar in hun tuin gescheten.

Plots stond hij op, als door een wesp gestoken.

Zijn vrouw bleek één verbaasde vraag.

Zo'n impulsiviteit was ongekend.

Nu keek hij over grenzen van zijn dagelijks bestaan

en zag een horizon met licht en welkome geluiden.

 Zijn afkeer was de som van alles wat hij nu beleefde.

En met een theatraal gebaar sloot hij het digitale oog.

 Hij ging op zoek naar leven, het echte leven

met hamerslagen van zijn eigen inbreng.

Er moet toch meer zijn dan verdwaasd je uren te vergooien in het niets

met steeds maar weer hetzelfde ritme.

Gedachten dwaalden uit de ruimte die verstikken deed en tegelijk de gang bepaalde naar een nieuw beleven.

 Een vingerwijzing van zijn vriend beantwoordde zijn zoeken naar de verlossende remedie.

Hij kende het gevoel dat loskomt bij het spelen van het jeu de boules.

 Een samengaan van spanning, concentratie en gedreven bezig zijn,

van technisch pogen om het balgevoel te winnen, van hartelijk en ongedwongen met elkaar, in een bescheiden entourage.

 En kort daarop stond hij met campingballen in zijn handen te wachten op zijn eerste kans

om van dit fenomeen te proeven.

Binnen een aureool van mensen die samenzijn in spel en kout de voorkeur geven boven wat hij zo vaak al had geproefd,

de wansmaak van het "dolce far niente".